Οι εκλογές και η γκαστρωμένη κάλπη

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Να λοιπόν που φτάσαμε μία ανάσα από τις εκλογές. Οι κάλπες ανοίγουν σε λίγο και… κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, όπως λέει ο σοφός λαός μας. Είναι αυτές οι πιο αβέβαιες αλλά και κρίσιμες εκλογές που γίνονται στην Ελλάδα μεταπολεμικά, καθώς ακόμη και οι εκλογολόγοι και οι κάθε είδους δημοσκόποι δεν μπόρεσαν να προβλέψουν το εκλογικό αποτέλεσμα της 6^ηςΜαίου. Είναι η πρώτη ίσως φορά που με ακρίβεια επιβεβαιώνεται η ρήση του μακαρίτη Χαρίλαου Φλωράκη ότι «η κάλπη είναι σαν τη γκαστρωμένη γυναίκα: Δεν ξέρει κανείς τι θα βγάλει».

Τι πρόβλεψη να κάνει εξάλλου κανείς, όταν δεν προβλέπεται το μέγεθος της οργής, ο θυμός, η αγανάκτηση των εκατομμυρίων Ελλήνων, όλων αυτών που έχασαν τις δουλειές τους. Εκείνων που είδαν μέσα σε λίγες εβδομάδες να μένουν ανυπεράσπιστοι και να πηγαίνουν στράφι οι κόποι και οι θυσίες μιας ολόκληρης ζωής. Των Ελλήνων που με τρόμο πλέον διαπιστώνουν ότι καταστρέφονται τα όνειρα, οι ελπίδες, οι προσδοκίες για ένα καλύτερο αύριο των ίδιων και των παιδιών τους.

Τι θα ψηφίσουμε στις εκλογές; Η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία είναι ιερό δικαίωμα και δημοκρατική κατάκτηση. Επομένως, προσερχόμαστε στην κάλπη και αφήνουμε κατά μέρος κάθε σκέψη για αποχή, λευκό ή άκυρο ψηφοδέλτιο, καθώς πρέπει με την ψήφο να διατυπώσουμε καθαρά και… δαγκωτά την επιθυμία μας για το τι είδους κυβέρνηση θέλουμε. Από κει και πέρα βέβαια, είναι θέμα απόφασης του καθενός μας να επιλέξει όχι μόνο το κόμμα της αρεσκείας του, αλλά και τον υποψήφιο που θα σταυρώσει. Ευτυχώς, στα ψηφοδέλτια της Β΄ Θεσσαλονίκης, υπάρχουν αρκετοί άξιοι και ικανοί υποψήφιοι για να τους δώσουμε την ψήφο μας. Αρκεί να τους ψάξουμε και να μην οδηγηθούμε στα εκλογικά τμήματα… αδιάβαστοι.

Κι ενώ όλοι θέλουμε να πάμε ανεπηρέαστοι στις κάλπες, βλέπουμε τις τελευταίες μέρες κάθε είδους παπαγαλάκια,συνεπικουρούμενα και από διάφορα συμφέροντα,να προσπαθούν να μας τρομάξουν. Λένε με περισπούδαστο ύφος ότι αν δεν ψηφίσουμε το τάδε ή το δείνα κόμμα, τότε θα έχουμε ακυβερνησία, θα φύγουμε από το ευρώ, θα χάσουμε τους όποιους μισθούς και συντάξεις μας απέμειναν, θα καταστραφούμε, θα, θα, θα.«Πάμε φούντο για την καταστροφή», μας προειδοποιούν.

Ας κοιμούνται όλοι ήσυχοι, καθώς σίγουρα και θα σχηματισθεί κυβέρνηση από την επομένη ή τη μεθεπομένη των εκλογών, ο τόπος δεν θα μείνει ακυβέρνητος. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο η κυβέρνηση που θα προκύψει μετά την 6^ηΜαίου από ένα, δύο ή περισσότερα κόμματα, θα έχει το θάρρος και την πυγμή να πιέσει τους ευρωπαίους εταίρους για μία χαλάρωση του ασφυκτικού κλοιού, του βρόγχου που κάποιοι δημιούργησαν στη χώρα μας με τα μνημόνια και τις ληστρικές δανειακές συμβάσεις.

Στη Δημοκρατία αδιέξοδα δεν υπάρχουν. Ο Έλληνας πρέπει, με όλα τα δεδομένα που έχει και γνωρίζει πλέον, να αποφασίσει ελεύθερα τι θέλει να συμβεί στο άμεσο μέλλον του. Οι παρεμβάσεις των εξωθεσμικών παραγόντων δικαιώνουν όσους μιλούν για απώλεια της ανεξαρτησίας μας. Με τις δηλώσεις τους εδώ και εκεί αποδεικνύουν όχι ότι θέλουν το καλό, απαραίτητα της πατρίδας μας, αλλά αποκαλύπτουν την επιθυμία τους να εγγυηθεί ο Ελληνικός λαός με την ψήφο του,  την πληρωμή των τοκογλυφικών χρεών της χώρας μας.

Η ψήφος αγανάκτησης για τις επιλογές όλων όσων ενεπλάκησαν σε μια περίεργηπολιτική απομόνωσης της χώρας μας και οικονομικής καταστροφής της, θα εμφανισθεί πιστεύουμε στις επερχόμενες εκλογές.

Ποια λύση στο αδιέξοδο;
Ποια όμως είναι τα σενάρια για την επόμενη μέρα αν δεν προκύψει αυτοδυναμία, όπως είναι και το πιθανότερο; Τρία είναι τα ενδεχόμενα:
Πρώτον, να συνεργαστούν τα δυο μεγάλα κόμματα, όπως έκαναν τελευταία  στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Όμως, αν το ΠΑΣΟΚ υποστεί μεγάλη ήττα, η νέα ηγεσία του δεν θα έχει πολλά περιθώρια να μπει ξανά στην περιπέτεια της κυβερνητικής συνεργασίας. Μάλλον θα προτιμήσει να μείνει απέξω και να προσπαθήσει να αποκαθαρθεί  και να ανασυγκροτηθεί.
Δεύτερον, να συνεργαστεί η ΝΔ με συγγενή της κόμματα (Καρατζαφέρης, Καμμένος, Ντόρα), εφόσον αυτά εκπροσωπηθούν στη Βουλή. Φυσικά, στην περίπτωση αυτή ο Σαμαράς θα είναι κάθε στιγμή όμηρος τυχοδιωκτικών επιδιώξεων και κινήσεων. Πρόσφατες είναι οι διάφορες κωλοτούμπες ορισμένων από αυτά τα πρόσωπα.
Τρίτον, να προκύψει κυβέρνηση πέρα και έξω από  τον δικομματισμό, ο οποίος κυβερνά ανελλιπώς στα 37 χρόνια της Μεταπολίτευσης. Αυτό σημαίνει κυβέρνηση της Αριστεράς. Όμως, ακόμη κι  αν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις, που δίνουν στα τρία κομμάτια της (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜ.ΑΡ) μεγάλα ποσοστά, η απόσταση που τα χωρίζει είναι τόσο μεγάλη, ώστε η πιθανότητα να συμφωνήσουν φαίνεται σήμερα μάλλον απίθανη.
Αυτό είναι το σκηνικό, το οποίο πιθανότατα θα έχουμε σε λίγες μέρες. Και μέσα σε αυτό το σκηνικό, η χώρα θα πρέπει να εκπληρώνει τους όρους της νέας δανειακής σύμβασης, ώστε τον Ιούνιο να μην ανακύψει ξανά το δίλημμα «σωτηρία ή χρεοκοπία». Τι θα πράξουμε λοιπόν στις εκλογές της Κυριακής; Αυτό που θα αποφασίσουμε με βάση την καρδιά και τη λογική μας.