Ένας χρόνος από την απώλεια του Γιώργου Φαρσακίδη

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος αφότου έφυγε από τη ζωή μία σπουδαία μορφή του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος αλλά και του καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας, ο Γιώργος Φαρσακίδης. O αντιστασιακός που έζησε το ολοκαύτωμα του Χορτιάτη και πήρε μέρος στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί. O αγωνιστής εικαστικός, ο αλύγιστος πατριώτης που πέρασε για τις πολιτικές του πεποιθήσεις 16 χρόνια της ζωής του σε φυλακές και εξορίες. 

Στις γειτονιές του Ντεπό. Ο Γιώργος Φαρσακίδης είναι στη μεσαία σειρά.

Ο Γιώργος Φαρσακίδης, γεννήθηκε το 1926 στην Οδησσό της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Μητέρα του ήταν η Ρωσίδα Έλενα και πατέρας του ο Πόντιος Αναστάσιος Φαρσακίδης τιμημένος από τη νεαρή ΕΣΣΔ σαν «πρωτοπόρος της σοσιαλιστικής εργασίας», γιατί παρότι μη επαναστάτης πίστευε πως «το μεγάλο δίκιο, είναι το δίκιο της επανάστασης». Το 1934 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Ντεπό Θεσσαλονίκης.
Η κατοχή τον βρήκε να φοιτά στη Β' Γυμνασίου. Αναγκάζεται να δουλέψει για την επιβίωση της οικογένειας. Κάνει διάφορες δουλειές και καταλήγει εργάτης στους φούρνους της βιομηχανίας «Αλλατίνη», οργανωμένος ήδη στην ΕΠΟΝ. Εκεί ξεκινά και η πρώτη του επαφή με τη δημιουργία, φιλοτεχνώντας πανέμορφες έγχρωμες αντιφασιστικές γελοιογραφίες. Την άνοιξη του 1943 εντάσσεται στην ΕΠΟΝίτικη Υποδειγματική Διμοιρία του «Τάγματος Χορτιάτη» στο 2/31 Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. 

Παρέα ΕΠΟΝιτών του Ντεπό. Μπροστά, ο Γιώργος Φαρσακίδης

Πολεμά, γράφει ημερολόγιο και σκιτσάρει την αντάρτικη ζωή και δράση. Σε μάχη κατά των Βουλγάρων κατακτητών, τραυματίζεται στο κεφάλι και αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1944, σε μάχη κατά γερμανικής μονάδας, έξω από το χωριό Κρήνη της Χαλκιδικής, οπλοπολυβόλο των κατακτητών του τσακίζει τα δυο χέρια. Θα βγει  από το νοσοκομείο τον Μάρτιο του 1945 και παρά την παραμόρφωση των χεριών του, δεν σταματάει τον αγώνα. Την Πρωτοχρονιά του 1947 ο Φαρσακίδης συλλαμβάνεται και βασανίζεται στην Ειδική Ασφάλεια Θεσσαλονίκης. Για το πώς άντεξε τα βασανιστήρια απαντούσε με μια φράση του πατέρα του. «Είναι θαυμάσιο να μπορείς ν' αγαπάς στη ζωή σου κάτι πιο πολύ κι από τη ζωή σου ακόμα». Τον Αύγουστο του 1947 ξανασυλλαμβάνεται. «Μας βρόντηξαν την πόρτα του σπιτιού και πάλι νυχτιάτικα, κι όπως την προηγούμενη φορά, με ξύπνησε η μάνα: "Ήρθανε, σήκω..."».

Χαρακτικό του Γιώργου Φαρσακίδη για την εμπειρία του στη Μακρόνησο

Ακολουθούν τα σκληρά χρόνια στις φυλακές και τις εξορίες. Εκεί, όπου ο Φαρσακίδης έκανε τα τσακισμένα χέρια του «όπλα» του απροσκύνητου και αλύγιστου αγώνα. Ζωγραφίζει, αποτυπώνει τις στιγμές, τα βασανιστήρια, σκηνές από τη ζωή των εξόριστων. Συμμετέχει στη δημιουργία σκηνικών για τις παραστάσεις που ανέβαζαν οι εξόριστοι. Αη Στράτης, Μακρόνησος, ξανά Αη Στράτης και αργότερα, στα χρόνια της χούντας Γυάρος και Λέρος είναι τα νησιά που εξορίζεται.
Από τη μεταπολίτευση και μετά ο Γ. Φαρσακίδης τυπώνει τα έργα του, συμμετέχει σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Εκδίδει πολλά βιβλία και λευκώματα τα οποία αποτυπώνουν πλευρές της πολυτάραχης ζωής του. Το έργο του περνά τα σύνορα της πατρίδας μας. Για τη μεγάλη αγωνιστική και καλλιτεχνική προσφορά του με το ανώτατο Χρυσό Μετάλλιο της Σοβιετικής Επιτροπής Ειρήνης. Το 1984, το βιβλίο του «Η Πρώτη Πατρίδα» πήρε το πρώτο βραβείο της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη έχοντας τη βοήθεια και τη συντροφιά φίλων και συντρόφων του. Η στάση ζωής του Γιώργου Φαρσακίδη, οι αγώνες και οι θυσίες, η καλλιτεχνική του δημιουργία, ας αποτελούν παράδειγμα για όλες τις νέες γενιές. Θα τον θυμόμαστε πάντα.