Ο Ρ Γ Η

Μόνο οργή, μπορεί να νοιώθει κανείς για τα όσα διαδραματίσθηκαν το βράδυ της Κυριακής στην Αθήνα.  Όχι μόνο για την ψήφιση των νέων δυσβάστακτων δεινών για την Ελλάδα και τους Έλληνες, όχι μόνο για τις καταστροφές και το πλιάτσικο, όχι μόνο για την πλήρη παράλυση των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, αλλά και για την αδυναμία διατύπωσης μιας εναλλακτικής διεξόδου από την κρίση.

-Οργή και αγανάκτηση που μία ομάδα κουκουλοφόρων έκαψαν το κέντρο της Αθήνας, κατέστρεψαν το βιός βιοπαλαιστών που δύσκολα τα έβγαζαν πέρα με αυτή την οικονομική συγκυρία, προκάλεσαν ανυπολόγιστες ζημιές σε ιστορικά κτίρια της πρωτεύουσας.

-Οργή και αποτροπιασμό για την εικόνα που μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο, μέσω των τηλεοπτικών δικτύων, εμφανίζοντας μία Ελλάδα παράλυτη, έναν κρατικό μηχανισμό ξεβράκωτο, τις «δυνάμεις της τάξης» να αφήνουν ανενόχλητους τους προβοκάτορες.

-Οργή και ντροπή για όλους εκείνους που αφού τα κόμματά τους έφεραν τη χώρα σε αυτό το τελευταίο σκαλοπάτι της ξεφτίλας, την βουλιάζουν με την ψήφο τους στα τάρταρα της απαξίωσης και  οδηγούν τον περήφανο λαό της στην πείνα, την εξαθλίωση, στην απελπισία, παριστάνοντας χωρίς τσίπα  τους … «σωτήρες». Και βέβαια δεν βρέθηκε κανείς να απαντήσει στον βουλευτή του ΚΚΕ Θανάση Παφίλη, όταν απευθυνόμενος στους βουλευτές που ετοιμάζονταν να ψηφίσουν τα νέα εξοντωτικά μέτρα, τους ρωτούσε αν θα μπορούσαν να ζήσουν αυτοί με τα 450 ευρώ μισθό που πλέον καθιερώνεται.

-Οργή και απόγνωση για το μαύρο πέπλο της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας, του αδιεξόδου που πλέον, μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου δημιουργείται για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, κάνοντας τους νέους μας να αναζητούν ευκαιρίες απασχόλησης στο εξωτερικό.

-Οργή και θυμό που τα άλλοτε «περήφανα γηρατειά» μας οδηγούνται στον «εκ πείνης θάνατον» με τη νέα σφαγή των ήδη πενιχρών τους συντάξεων.

-Οργή και απελπισία, τέλος, που εκεί από όπου περίμενε ο λαός μας κάποια αχτίδα φωτός, τα κόμματα της αριστεράς, αντί να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να διατυπώσουν πειστικά μία άλλη πρόταση προοπτικής για τη χώρα και τους πολίτες της, συνεχίζουν να ερίζουν για την πρωτοκαθεδρία, για «την καρέκλα», κατά τη λαϊκή έκφραση, θεωρώντας ασήμαντα και δευτερεύοντα ίσως αυτά που διαδραματίζονται.