Στερνό αντίο στον Γιάννη Ιωάννου

Γιάννη Κύρκου Αικατερινάρη, αρχιτέκτονα

Ήταν τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’60. Δεν είχαν περάσει και πολύς καιρός από τότε που άρχισε να λειτουργεί η πτέρυγα των αρχιτεκτόνων στη νεότευκτη Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ. Όπως κάθε χρόνο εκείνες τις μέρες του φθινοπώρου οι αίθουσες και τα εργαστήρια ήταν έτοιμα να υποδεχτούν τους νεοεισαχθέντες φοιτητές. Εκεί για πρώτη φορά θα αποκαλύπτονταν στοιχεία της προσωπικότητας και του ταλέντου του καθενός, αν και στις περισσότερες φορές κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν να διαπιστωθεί τουλάχιστο από τις πρώτες μέρες. Έτσι πράγματι έγινε και με το Γιάννη Δημόπουλου, το γνωστό αργότερα γελοιογράφο Γιάννη Ιωάννου.  Δεν συνέβη άλλωστε για πρώτη φορά. 

Κάτι αντίστοιχο είχε γίνει και με άλλους φοιτητές της Αρχιτεκτονικής Σχολής της Θεσσαλονίκης, ανάμεσα στους οποίους ο αείμνηστος μουσικός Λουκιανός Κηλαϊδόνης ή οι επίσης ταλαντούχοι στο σχέδιο και τη ζωγραφική Γιώργος Γεωργιάδης (γιος του «Ανδρέα του Κρητός»), Κώστας Γιαννέλης  και Νίκος Γαζέπης.

Στη μικρή όμως εκπαιδευτική κοινωνία πάντα υπήρχε η περιέργεια στους διδάσκοντες και στους παλαιότερους φοιτητές να δουν ποιοί μπήκαν με την «καινούργια φουρνιά», από πού έρχονταν, ποιες ήταν οι ιδέες τους. Από αυτούς που ενδιαφέρονταν περισσότερο για τους νεοφερμένους ήταν όσοι έπαιρναν ήδη ενεργό μέρος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στους τότε φοιτητικούς αγώνες του 114, για την κατοχύρωση της Δημοκρατίας  και του 15% του προϋπολογισμού για την «προικοδότηση» της Παιδείας. Ήθελαν πάντα να εντάξουν κι άλλους στο φοιτητικό κίνημα.  Η «ανίχνευση» ωστόσο όσων είχαν τη διάθεση -το πάθος θα έλεγα- να πάρουν μέρος στις κινητοποιήσεις ήταν πάντα μια εύκολη υπόθεση, καθώς οι εισαγόμενοι κατά τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της Σχολής δεν ήταν και πολλοί. Οι καιροί όμως ήταν δύσκολοι. Δεν ήταν τυχαίο ότι οι άξιοι, που από την αρχή ξεχώριζαν, ήταν και οι περισσότερο διατεθειμένοι να συμμετέχουν στα κοινά, στο «Σύλλογο φοιτητών της Πολυτεχνικής Σχολής», στην έκδοση του περιοδικού, στις εκλογικές διαδικασίες…

Έτσι ανάμεσα στους άλλους γνώρισα τότε και τον Γιάννη Δημόπουλο, τον μετέπειτα ταλαντούχο πολιτικό γελοιογράφο. Ήμουν επιμελητής στην Έδρα εσωτερικών χώρων με καθηγητή τον Μίμη Φατούρο και μια μέρα μπαίνοντας καθυστερημένα στην αίθουσα, είδα όλους τους συμφοιτητές του σκυμμένους στα σχεδιαστήρια να ετοιμάζουν τις εργασίες για την παράδοση της «μελέτης της χρονιάς». Μόνο ο Γιάννης κοιτούσε παραδίπλα προς το σχεδιαστήριο που κάθονταν η αείμνηστη Πόπη, η μετέπειτα σύντροφός του. Αμίλητος και με ένα χαμόγελο μόλις διακρινόμενο τη σκιτσάριζε, όχι όμως όπως την βλέπαμε όλοι οι άλλοι, πανέμορφη όπως πράγματι ήταν, αλλά …«αγιοποιημένη» με τον τρόπο και τα μάτια τα δικά του!

Πέρασαν από τότε μερικές δεκαετίες στις οποίες επικοινωνούσαμε αραιά και που, ανταμώνοντας κοινούς φίλους. Πάντα του άρεσε να προμηθεύεται λάδι και ελιές από τον Πολύγυρο, από τη δική μου πατρίδα. Του τηλεφώνησα καθώς πλησίαζε το τέλος του 2000 για να δώσει μια συνέντευξη στο περιοδικό «Τεχνογράφημα», που εξέδιδε το Τεχνικό Επιμελητήριο Κεντρικής Μακεδονίας, στο οποίο ήμουν πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής. Κάναμε μια συζήτηση «περί της σοβαρότητας της γελοιογραφίας», που ήταν και ο τίτλος του σχετικού άρθρου στο τεύχος του περιοδικού της 1^ης Νοεμβρίου 2000. Ακόμη τη θυμάμαι.

Καθώς στις 26 του ίδιου μήνα θα γινόταν οι εκλογές του ΤΕΕ και θα έπαιρνα μέρος επικεφαλής της παράταξης ΑΣΜΕ (Ανανεωτική Συνεργασία Μηχανικών Ελλάδας) του ζήτησα ένα σχετικό σκίτσο κι εκείνος με προθυμία ανταποκρίθηκε. Σατίριζε σ’ αυτό εμένα ως ένα μαθουσάλα εκτός ηλεκτρονικής εποχής και με απεικόνιζε ως τον μόνο που δεν θα ψήφιζα ηλεκτρονικά, όπως όλοι οι άλλοι με ένα cd στο χέρι, αλλά θα κρατούσα ένα φάκελο …αλλά παλαιά! Γελάω και σήμερα κι ας εν τω μεταξύ έμαθα τα ηλεκτρονικά!

Καλό σου ταξίδι, σεμνέ και ταλαντούχε συνάδελφε, φίλε και συναγωνιστή! Πάντα θα σε θυμόμαστε!