Το σχήμα «Μνημόνιο - Αντιμνημόνιο» εξάντλησε τα όριά του

του Βασίλη Πάϊκου, στην ΑΥΓΗ

Ο Θόδωρος Καρυπίδης είναι αντιμνημονιακός. Ε, και; Και ο Γιώργος Τράγκας είναι. Φλογερός και αδιαπραγμάτευτος αντιμνημονιακός μάλιστα. Τι θα πει αυτό; Και ποια σχέση μπορούν να έχουν με την Αριστερά οι περί ων ο λόγος αντιμνημονιακοί; Ε, λοιπόν, αν δεν είχε υπάρξει η ιστορία με τον Καρυπίδη, καλά θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ να την εφεύρει. Να την εφεύρει και να την υποστεί. Για να πάθει και για να μάθει...

Έπαθε και έμαθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ότι «έπαθε», ηλίου φαεινότερον. Ήταν αυτό ένα στραπάτσο από τα λίγα. Ότι «έμαθε» προκύπτει από την αντίδρασή του. Η άμεση διόρθωση του λάθους φανερώνει συνείδηση των διαστάσεών του. Κι επί πλέον φανερώνει πολιτική αυτογνωσία και, από μία άποψη, πολιτική παλληκαριά. Έμαθε, απ' ό,τι όλα δείχνουν, πως επιφανειακή και επιπόλαιη αξιολόγηση των πολιτικών χαρακτηριστικών των επιλογών βιτρίνας του δεν επιτρέπεται επ' ουδενί. Και δεν συγχωρείται. Έμαθε επίσης πως οι εισηγήσεις των τοπικών κομματικών οργανώσεων δεν αποτελούν πολιτικό θέσφατο. Ούτε είναι δυνατόν να τον δεσμεύουν σε κάθε περίπτωση. Όχι τουλάχιστον όταν αυτές έρχονται σε προφανή αντίθεση με τις πάγιες αρχές του. Ή όταν υπάρχει κίνδυνος να αλλοιώσουν (έστω να φανεί πως αλλοιώνονται) τα βασικά του πολιτικά χαρακτηριστικά.

Έμαθε εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ, συνειδητοποίησε μάλλον, το αυτονόητο. Πως το αντιπαραθετικό δίπολο «Μνημόνιο - αντιμνημόνιο» (και κατ' επέκταση ο μόνιμος και σταθερός διαχωρισμός των πολιτών, αλλά και των πολιτικών, σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς), δεν αρκεί για να ερμηνεύσει την πραγματικότητα της χώρας. Η πραγματικότητα είναι σήμερα πολύ πιο σύνθετη, πολύ πιο περίπλοκη, απ' ό,τι το απλουστευτικό και έως ένα βαθμό απολίτικο δίπολο υπονοεί. Ή, αν θέλετε, κι αν είχε έως κάποιο χρονικό σημείο την αξία του, έχει πλέον εξαντλήσει τα όριά του.

Και στο κάτω - κάτω, το δίπολο «Μνημόνιο - αντιμνημόνιο», όσο πολιτικό βάρος κι αν του αποδίδεται από κάποιους, δεν μπορεί παρά να «υποκύπτει», να υπολείπεται, να υποχωρεί απέναντι σε άλλα κυρίαρχα δίπολα. Εκείνα που ορίζουν πάγιες και αδιαπραγμάτευτες διαχωριστικές γραμμές. Τη γραμμή ανάμεσα στη Δημοκρατία και τους αρνητές της. Ανάμεσα στον ρατσισμό και τον αντιρατσισμό. Ανάμεσα στον εθνικισμό και στον αντιεθνικισμό. Και, φυσικά, τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά...

Διλήμματα αρχών και αξιών

Το σχήμα «Μνημόνιο - αντιμνημόνιο» δεν διαθέτει παρά τακτικών και βέβαια επικαιρικών διαστάσεων χαρακτηριστικά. Ενώ τα άλλα είναι αντιπαραθετικά σχήματα αρχών και αξιών. Και μ' αυτή την έννοια δεν απαλλοτριώνονται επ' ουδενί. Ορίζοντας την αγεφύρωτη απόσταση ανάμεσα στην Αριστερά και στις απόψεις τύπου Καρυπίδη, Τράγκα ή και Καμμένου, γιατί όχι. Απόσταση, της οποίας το ειδικό πολιτικό βάρος είναι πολύ μεγαλύτερο προκειμένου για κόμμα το οποίο χτυπά την πόρτα της εξουσίας. Καθώς, θα μπορούσε να πει κανείς πως αποτελεί «δοκιμαστικό πεδίο» για την επιμονή με την οποία το συγκεκριμένο κόμμα θα υπερασπιστεί μεθαύριο τις «κόκκινες γραμμές» των επιλογών του. Πρόκειται, μ' άλλα λόγια, για δείγμα γραφής ως προς την άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής. Για τις αρχές, στη βάση των οποίων πρόκειται να διαχειριστεί τις τύχες του λαού και του τόπου.

Όσο για την τυχόν αμφισβήτηση του ισχυρισμού πως το δίπολο «Μνημόνιο - αντιμνημόνιο» έχει πλέον εξαντλήσει τα όριά του ή ότι δεν αρκεί για να ερμηνεύσει τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα. Αρκεί να θυμηθούμε ότι τότε, το 2010 ή και το 2011, πολλοί, πάρα πολλοί Έλληνες (καθώς και πολλοί, πάρα πολλοί πολιτικοί) πίστεψαν πως δεν υπήρχε άλλη από τη μνημονιακή λύση. Ε, λοιπόν, κάποιοι απ' αυτούς στη συνέχεια, και μάλιστα σύντομα, είδαν τη φαιά πραγματικότητα, αναγνώρισαν έμπρακτα την πλάνη τους και εντάχθηκαν σε λογική προοδευτικής στρατηγικής. Πώς θα μπορούσαν άραγε όλοι αυτοί να αποκλειστούν από τις γραμμές του αγώνα για την ανατροπή; Αν ήταν έτσι, ο κεντρικός πόλος του εγχειρήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ, θα περιοριζόταν σ' ένα περίκλειστο, φοβικό, δήθεν «καθαρό» σχήμα, χωρίς καμιά ελπίδα διαμόρφωσης πλειοψηφικού ρεύματος εξουσίας...

...Και, επί τέλους, το διαρκές ανάθεμα απέναντι στο «προπατορικό αμάρτημα» και τους φορείς του δεν εντάσσεται, δεν μπορεί να εντάσσεται, στις πολιτικές πρακτικές της Αριστεράς.