"Γερό μυαλό, γερή καρδιά, αυτοί νικάνε κι' όταν πέσουν"

 Από το διαδίκτυο αλιεύσαμε ένα εξαιρετικό κείμενο του  φίλου από παλιά, πρώην βουλευτή και μέλους της Κ.Ε. του ΚΚΕ Θεοδόση Κωνσταντινίδη που εξηγεί γιατί οι αρχές έσπευδαν βιαστικά να παραχώσουν ομαδικά σε λάκκους τα νεκρά σώματα των αγωνιστών που προηγουμένως είχαν εκτελέσει στο Γεντί Κουλέ και γιατί δεν επέτρεπαν στα συγγενικά τους πρόσωπα να παραλάβουν τους νεκρούς τους και να τους θάψουν σύμφωνα με τα έθιμα και τις παραδόσεις.

Παραθέτουμε στη συνέχεια ολόκληρη την ανάρτηση:

«Είναι συγκλονιστικό και εξηγεί πως λαϊκός αγωνιστής ο αλύγιστος της ταξικής πάλης καταφέρνει και με το θάνατό του και με την πτώση του να δημιουργήσει γύρω του γύρω από τους αγώνες και τη δράση του ένα κίνημα αγάπης αφοσίωσης διάθεση να γίνουν σαν τον αγωνιστή οι νέοι που ακολουθούν.

Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είναι προτιμότερο αντιμετωπίζοντας τον ταξικό αντίπαλο να πέσεις για το δίκιο σου για το δίκιο των εργαζομένων , της εργατικής τάξης παρά να προδώσεις αυτά για τα οποία αγωνιζόσουν να σώσεις τη ζωή σου να υποκύψεις  να ζητήσεις χάρη.!!

Έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε τον τρόμο των ανθρώπων της εξουσίας μπροστά στους νεκρούς αγωνιστές που δεν τολμούσαν ούτε να τους κοιτάξουν στα μάτια την ώρα πού  τους  ρίχνανε  τα δολοφονικά βόλια. Όλα αυτά δείχνουν και εξηγούν γιατί κουβαλούσαν μαζί τους και γύρω τους το συρφετό των ποινικών και των τραμπούκων για να σκεπάσουν όπως όπως τους μόλις δολοφονημένους αγωνιστές και αγωνίστριες και να λεηλατήσουν τα άψυχα σώματα των ηρώων.

Δεν επιτρέπανε στους συγγενείς και στους οικείους να πάρουν τους δολοφονημένους ανθρώπους  για να τους τιμήσουν όπως ξέρουν να τιμούν οι αγωνιστές τους νεκρούς τους και να τους έχουν στα κοιμητήρια της περιοχής, του χωριού τους, η όποια επιλογή θα έκανε ο καθένας. Αυτή η  πράξη έχει να κάνει καθαρά με το φόβο και τον τρόμο μπροστά στα εγκλήματα που διαπράττανε.

 Γνώριζαν  ότι η  ίδια η διαδικασία της ταφής θα γινόταν αφορμή πλήθος λαού να συγκεντρωθεί και να εκφράσει την οργή και την αγανάκτηση του για τις ωμές δολοφονίες.

Γνώριζαν ότι ο κάθε χώρος ταφής το κάθε μνήμα αγωνιστή θα γινόταν ένας νέος τόπος αντίστασης .

Γνώριζαν ότι οι χώροι ταφής τους θα γινόταν σημείο αναφοράς σημείο προσκυνήματος θα δημιουργούσαν ένα άλλο χώρο ιστορικό τοπόσημο θα το χαρακτήριζα. Ο απλός λαός οι άνθρωποι του μόχθου οι φίλοι οι συγγενείς και συναγωνιστές των εκτελεσμένων των δολοφονημένων θα προσκυνούσαν αλλά κυρίως θα μιλούσαν για τη δράση αυτών των ανθρώπων για τους αγώνες τους για την επιλογή που κάνανε και ήταν στάση ζωής για αυτούς.

Αυτοί πάλευαν για το γενικότερο καλό και μέσα από αυτό τον αγώνα πάσχιζαν να καλυτερεύσουν και την δική τους  ζωή.

 Βλέπετε αυτή η ανιδιοτέλεια αυτή η στάση ζωής ήτανε είναι και θα είναι άγνωστη για το σύστημα για την τάξη που κυβέρνησε και που κυβερνάει ακόμα και σήμερα, είναι άγνωστη για τους πολιτικούς εκπροσώπους αυτής της δολοφονικής άρχουσας τάξης που δε δίστασε και δεν διστάζει ακόμα και σήμερα να διαπράττει τα μεγαλύτερα εγκλήματα στο όνομα της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της διαιώνισης της εξουσίας του».