Όταν η «Θεία δίκη» έχανε το δρόμο στην υπόθεση Λαμπράκη

Την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς του μοιραίου έτους 1967

του Σπύρου Κουζινόπουλου
Την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1967, πριν 57 χρόνια, εμβρόντητη η ελληνική αλλά και η διεθνής κοινή γνώμη πληροφορούνται την απόφαση του κακουργιοδικείου Θεσσαλονίκης, που αποφαίνονταν ότι όσοι συνέργησαν στη διάπραξη της δολοφονίας του μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης και βουλευτή της Αριστεράς, Γρηγόρη Λαμπράκη, καθώς και στη συγκάλυψη της ήταν.... αθώες περιστερές. Η "Θεία δίκη" και η "ανεξάρτητη δικαιοσύνη" είχan χάσει το δρόμο και  στην περίπτωση αυτή όπως και σε μυριάδες άλλες…

Εφημερίδα "Μακεδονία" 31 Δεκεμβρίου 1966

Δυστυχώς στην πολύκροτη υπόθεση Λαμπράκη, δεν υπήρξε ούτε «Θεία δίκη», ούτε «Θεία τιμωρία». Όταν τα ξημερώματα της 30ης Δεκεμβρίου 1966, μετά από μία δίκη που κράτησε 68 μέρες, εκδόθηκε από το κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης η απόφαση για τη δολοφονία του Μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης, οι επτά ανώτεροι αξιωματικοί της χωροφυλακής που αποδεδειγμένα μετείχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη διάπραξη του εγκλήματος ή την υποβοήθηση και συγκάλυψη του, αθωώθηκαν. Και μόνο οι Κοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης καταδικάστηκαν τότε ο πρώτος σε 11 χρόνια και ο δεύτερος σε 8,5 χρόνια φυλάκιση. Κι αυτό με το ελαφρυντικό «του προτέρου εντίμου βίου»(!!), παρότι και οι δύο είχαν λερωμένο ποινικό μητρώο. Με τον Εμμανουηλίδη μάλιστα να έχει στην πλάτη του πλήθος καταδίκες για παιδεραστία, αποπλάνηση ανηλίκων και βιασμούς.
Η ετυμηγορία των ενόρκων εκείνου του δικαστηρίου είχε προκαλέσει τέτοιο σοκ, ώστε ακόμη και ο εισαγγελέας της έδρας Παύλος Δελαπόρτας να πει σχολιάζοντάς την, ότι «η απόφαση μοιάζει με φως εξαντλημένης ηλεκτρικής στήλης».

Η ανταμοιβή για τα «μάτια ερμητικά κλειστά»
Τελικά, επειδή σ΄ αυτή τη χώρα και σ΄ αυτόν τον ντουνιά κανείς δεν χάνεται, ακόμη και σήμερα, ιδιαίτερα όμως εκείνη την εποχή της εθνικοφροσύνης, της πατριδοκαπηλείας και του σάπιου κράτους των «γιέσμεν» που οδήγησε τη χώρα στο χάλι που βρίσκεται σήμερα, έτσι και οι ήρωες εκείνης της ιστορίας ανταμείφθηκαν για το θεάρεστο έργο τους.
Λίγο μετά την επιβολή της δικτατορίας, η χούντα θα τους δώσει χάρη και οι Κοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης θα αφεθούν ελεύθεροι από τις φυλακές. Ενώ ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνος Κόλλιας, που είχε αφήσει εποχή για τις δικαστικές παρεμβάσεις του στην υπόθεση Λαμπράκη και τα εμπόδια στον ανακριτή Σαρτζετάκη που διερευνούσε την υπόθεση της δολοφονίας Λαμπράκη, θα ορκιστεί πρωθυπουργός από τους πραξικοπηματίες την 21η Απριλίου 1967. 
Με τη σειρά του, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Βορείου Ελλάδος, Ιωάννης Χολέβας, που υπήρξε συντονιστής κράτους και παρακράτους στην υπόθεση Λαμπράκη, κατευθύνοντας τους πάντες για τη συγκάλυψη της δολοφονίας, θα ανταμειφθεί επίσης, καθώς η χούντα θα τον κάνει υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας.  
Όσο για τον βασικότερο από το σώμα των ενόρκων, που είχαν εκδώσει εκείνη την κατάπτυστη απόφαση για τη δολοφονία Λαμπράκη, τον βιομήχανο Βύρωνα Αντωνιάδη, αυτός, αμέσως μετά το πραξικόπημα, θα τοποθετηθεί από τους δικτάτορες δήμαρχος Θεσσαλονίκης και θα παρασημοφορηθεί μάλιστα και με την ανώτατη τιμητική διάκριση της χώρας.