Κρατάμε μικρό καλάθι....

του Τάσου Παππά

Διαβάστε, παρακαλώ, με τη δέουσα προσοχή τις παρακάτω γραμμές: «Οι Ευρωπαίοι ακολουθήσαμε μια ελιτίστικη συμπεριφορά. Είπαμε στους Ελληνες κόψτε μισθούς, κόψτε συντάξεις, κόψτε πολλά πράγματα. Εάν κάνετε μεταρρυθμίσεις, θα πάτε καλύτερα. Και το αποτέλεσμα ήταν η έκρηξη της ανεργίας. Αυτή η πολιτική δεν αντιλαμβάνεται τα καθημερινά προβλήματα του πολίτη. Και έτσι, είναι φυσικό να έχουμε αμφιβολίες για την Ευρώπη και να αυξάνονται τα ποσοστά των εξτρεμιστών και των εθνικιστών.

Πρέπει να δώσουμε μια άλλη απάντηση εκτός από περικοπές, φιλελευθεροποίηση και λιτότητα… Στο τέλος θα χάσουμε το παιχνίδι από τους εθνικιστές. Πρέπει να ανησυχούμε για τις εξελίξεις στην Ευρώπη».

Ποιος μπορεί να είπε τα παραπάνω; Ας σας κρατήσουμε λίγο σε αγωνία. Είναι Ευρωπαίος, αφού χρησιμοποιεί το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Παραδέχεται ότι η πολιτική που εφαρμόζεται στην Ευρώπη έχει αρνητικά αποτελέσματα και κάνει αυτοκριτική. Συνεπώς σε κάποια φάση την υποστήριζε. Δεν είναι εθνικιστής τύπου Λεπέν ούτε ευρωσκεπτικιστής, για παράδειγμα ο Φάρατζ, αφού προειδοποιεί ότι αν δεν αλλάξει ρότα η Ευρώπη θα κερδίσουν τη μάχη αυτοί. Δεν είναι ο Ρέντσι ούτε ο Ολάντ που θα μπορούσαν να πουν ανάλογα πράγματα. Δεν είναι ο Σαμαράς ούτε ο Βενιζέλος γιατί αυτοί, ακόμη κι αν τα πίστευαν, δεν θα τολμούσαν να τα εκστομίσουν για να μη χαλάσουν την εικόνα του υπάκουου μαθητή που φιλοτεχνούν με επιμέλεια τα τελευταία χρόνια. Θα μπορούσε βεβαίως να είναι κάποιος από τους εγχώριους δημοσιολόγους που εσχάτως ανακάλυψε με τρόμο ότι οι δανειστές λειτουργούν σαν τοκογλύφοι, ωστόσο από τον τόνο της συγκεκριμένης δήλωσης καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για παράγοντα που ανήκει στον στενό κύκλο της εξουσίας.

Για να μη σας κουράζουμε: δράστης είναι ο πρόεδρος του SPD, υπουργός Οικονομίας και αντικαγκελάριος της Γερμανίας, δηλαδή ο δεύτερος στην ιεραρχία της κυβέρνησης της ισχυρότερης ευρωπαϊκής χώρας, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Κανονικά, όσοι πολεμούν την κυρίαρχη στρατηγική θα έπρεπε να πανηγυρίζουν γιατί απέσπασαν από τους αντιπάλους τους έναν σημαντικό παράγοντα. Ωστόσο, προσοχή. Μπορεί πράγματι να έχουμε να κάνουμε μ’ έναν πολιτικό που μετακινείται ειλικρινώς. Μπορεί όμως -και φοβάμαι ότι είναι το πιθανότερο- να έχουμε να κάνουμε με τη γνωστή χυδαία τακτική της μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας, η οποία παίζει σε δύο ταμπλό. Στο ένα υποδύεται τον φίλο των εργαζομένων, μπας και διατηρήσει επαφή με τις τάξεις που κάποτε εξέφραζε, και στο άλλο τον οπαδό της οικονομικής σταθερότητας, όπως την εννοεί ο νεοφιλελευθερισμός. Και λέμε ότι η δεύτερη εκδοχή είναι η πιθανότερη, γιατί το κόμμα του κ. Γκάμπριελ συμμετέχει στην κυβέρνηση Μέρκελ-Σόιμπλε και μέχρι τώρα δεν έχει προβάλει σοβαρές αντιρρήσεις. Αντιθέτως, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να συμφωνήσει με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και την κατάργηση δικαιωμάτων των εργαζομένων, πολιτικές που οργάνωσαν, τη επινεύσει του Βερολίνου, οι ελίτ του χρήματος σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Γι’ αυτό, μικρό καλάθι.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών