Όταν αθωώνονταν ως "λευκές περιστερές" οι άνδρες του Γ.Πούλου

Βρισκόμαστε στον Νοέμβριο του 1948. Ο αδελφοκτόνος Εμφύλιος ταλανίζει τη χώρα και τη βουτάει καθημερινά στον πόνο, την ανείπωτη θλίψη, το αίμα και τον θάνατο. Το Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης εκδίδει αθρόες καταδικαστικές αποφάσεις σε θάνατο που εκτελούνται εντός τριημέρου «εις τον συνήθη τόπον» πίσω από το Γεντί Κουλέ. Και την ίδια στιγμή κάποια άλλα δικαστήρια της πόλης αθωώνουν, αποδίδοντας λευκές περιστερές στην κοινωνία, δωσίλογους μακελάρηδες των ταγμάτων ασφαλείας που επί μία τετραετία σκορπούσαν τον θάνατο, βασάνιζαν, λήστευαν και άρπαζαν περιουσίες με τη βοήθεια των κατακτητών τους οποίους δουλικά υπηρετούσαν.

Μία τέτοια δίκη είχε διεξαχθεί τον Νοέμβριο του 1948 στο Ειδικό Δικαστήριο Δoσιλόγων Θεσσαλονίκης με κατηγορούμενους 13 άνδρες του αποκαλούμενου «Εθελοντικού Τάγματος» του απότακτου ταγματάρχη Γεώργιου Πούλου, που μαζί με τις άλλες εγκληματικές συμμορίες των Δάσκουλα, Βήχου, Κισά Μπατζάκ τρομοκρατούσαν την υπόδουλη ελληνική Μακεδονία στα χρόνια της Κατοχής.

Παρά τα στοιχεία που υπήρχαν σε βάρος τους, οι 13 γερμανοντυμένοι συνεργάτες του Γ.Πούλου αθωώθηκαν από το δικαστήριο «λόγω αμφιβολιών» αν και ανάμεσά τους υπήρχαν και στελέχη της δωσιλογικής συμμορίας, όπως ο «οπλαρχηγός» Ανδρέας Παναγιωτόπουλος που είχε λάβει μέρος στα γεγονότα της Κλεισούρας κ.α.

Ο Πούλος με τους άντρες του εισέρχονται στην Κρύα Βρύση

Την εξήγηση για την απαλλαγή από το κράτος και τη Δικαιοσύνη των ανδρών του Πούλου, στην είχε δώσει ο ίδιος ο απότακτος ταγματάρχης, όταν στη δίκη του ίδιου και 205 ενόπλων του, που είχε γίνει στις αρχές Δεκεμβρίου 1947, κατά την εξέταση του μάρτυρα κατηγορίας, συνταγματάρχη Βαρδουλάκη ο Πούλος τον ρώτησε αν γνωρίζει ότι «πολλοί άντρες του τέως Σώματός μου υπηρετούν σήμερα στον αγώνα κατά των ανταρτών» (εφημερίδα Μακεδονία, 3-12-1947).

Ποιος ήταν ο Πούλος

Ο Γεώργιος Πούλος (1889 – 1949) ήταν απόστρατος αξιωματικός, φανατικός γερμανόφιλος και χιτλερικός, με πλούσια εγκληματική δράση. Δολοφόνος πολυάριθμων αμάχων και γνωστός για τη σαδιστική επιθυμία του να βασανίζει φρικτά διάφορα από τα θύματά του.

Μέσα από τις γραμμές της φασιστικής οργάνωσης ΕΕΕ αρχικά και του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος στη συνέχεια, εκφράζοντας δημόσια το άσβεστο μίσος που έτρεφε για τους Άγγλους και για τους κομμουνιστές, ο Πούλος άρχισε να κερδίζει την απόλυτη εμπιστοσύνη των Γερμανών κατακτητών, τους οποίους υπηρέτησε με πίστη και αφοσίωση.

Το 1943 ίδρυσε μια δική του ένοπλη δoσιλογική οργάνωση με την ονομασία «Εθελοντικό Τάγμα Πούλου» ή «Poulos Verband». Το «Εθελοντικό Τάγμα Πούλου» εξοπλίστηκε από τους Γερμανούς, απέκτησε γερμανικές στολές με τα διακριτικά ΕΕΣ («Εθνικός Ελληνικός Στρατός») και συμμετείχε σε διάφορες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του γερμανικού στρατού κατοχής στη Μακεδονία, κυρίως εναντίον αγωνιστών του ΕΑΜ και ανταρτών του ΕΛΑΣ. Όμως, δεν μπόρεσε ποτέ να συγκεντρώσει στις τάξεις του παραπάνω από 300 άνδρες. Την περίοδο 1943-1944 το «Εθελοντικό Τάγμα Πούλου» διέπραξε λεηλασίες, ξυλοδαρμούς, εμπρησμούς και δολοφονίες εναντίον Ελλήνων δρώντας μόνο του ή σε συνεργασία με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Ο Πούλος αρκετά συχνά έκανε φιλογερμανική προπαγάνδα και απέκτησε το ψευδώνυμο “Φον Πούλος”.

Από τα πιο στυγερά εγκλήματα της συμμορίας του Γ. Πούλου ήταν τα ολοκαυτώματα του Χορτιάτη και των Γιαννιτσών που οργάνωσε μαζί με τους Γερμανούς.

Τελικά το φθινόπωρο του 1944, το τάγμα του Πούλου και οι εφεδρείες του, υπό τις διαταγές του ταγματάρχη Φάχερνιγκ, έφυγε από την Ελλάδα, ακολουθώντας το γερμανικό στρατό που υποχωρούσε και μέχρι τις αρχές Απριλίου του 1945, συμμετείχε μαζί με Γερμανούς στρατιώτες σε μάχες εναντίον των ανταρτών του Τίτο στη Σλοβενία. Τελικά, εγκαταστάθηκε στην Αυστρία και συμμετείχε μαζί με άλλους Έλληνες φιλοχιτλερικούς στη ναζιστική «κυβέρνηση» του Τσιρονίκου. Στην Αυστρία παρότρυνε διάφορα άτομα να ενταχθούν στο τάγμα του και να φορέσουν τη γερμανική στολή και το μαύρο περιβραχιόνιο με τον αετό και τον αγκυλωτό σταυρό.

Ο Πούλος συνελήφθη στο Κίτσμπιχελ της Αυστρίας στις 19-5-1945 από τους Αμερικανούς. Κρατήθηκε σε στρατιωτικές φυλακές, έξω από τη Στουτγάρδη και αρκετό καιρό αργότερα, στις 24 Μαρτίου 1947, μεταφέρθηκε μαζί με 201 Πουλικούς στην Ελλάδα.

Η δίκη του Πούλου άρχισε στις 2-12-1947 στο Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων Θεσσαλονίκης και μαζί του στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθισαν άλλα 26 άτομα, ενώ 169 άτομα δικάστηκαν ερήμην. Η δίκη τελείωσε στις 11-12-1947 κι ο βασικός κατηγορούμενος, δηλαδή ο Πούλος, με άλλους 20 καταδικάστηκε σε θάνατο και δις σε ισόβια. Στη συνέχεια ο αμετανόητος ναζιστής Γεώργιος Πούλος μεταφέρθηκε στις φυλακές Επταπυργίου (Ιανουάριος 1948) και ύστερα στις φυλακές της Καλλιθέας (Ιούνιος 1948).

Εκτελέστηκε στις 11 Ιουνίου 1949 στο Γουδί. Οι περισσότεροι συγκατηγορούμενοί του, κεντρικά στελέχη του ¨Εθελοντικού Τάγματος Πούλου», κατάφεραν να γλυτώσουν με πολύ ελαφρύτερες ποινές. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι ο Αγκόπ Ατζεμιάν αποφυλακίστηκε το 1951, ο Παντελής Βόγλης αποφυλακίστηκε το 1952, ο Κωνσταντίνος Ζήσης το 1952, ο Σπύρος Κασιμάτης αποφυλακίστηκε το 1952, ο Ιωάννης Μαύρος το 1952, ο Χαρίλαος Πίκας το 1952, ο Γεώργιος Χουβαρδάς το 1952 και ο Βασίλειος Κόζας το 1950.