Τιμή στον αγωνιστή του αντιδικτατορικού αγώνα Θωμά Βασιλειάδη

του Αδάμ Δράγα*

Ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων - Εξορισθέντων  Αντιστασιακών 1967-1974 τιμά τον αγωνιστή της Δημοκρατίας, του Αντιδικτατορικού αγώνα Θωμά Βασιλειάδη. Τιμούμε την ηγετική συμβολή του στην οργάνωση του Φοιτητικού κινήματος και τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στην εξέγερση της Πολυτεχνικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Για την οικογένεια του αλλά και για όλους εμάς που γνωρίσαμε τον Θωμά προσωπικά και πορευτήκαμε μαζί του αγωνιστικά η απώλεια του είναι μεγάλη.

Μεγάλη όμως είναι η απώλεια του και:

·         Για το φοιτητικό κίνημα

·         Για τον ιδιαίτερο πολιτικό του χώρο, της Ανανεωτικής Αριστεράς

·         Για την Τ.Α. και την κοινωνία της Θεσσαλονίκης, διότι ο Θωμάς δεν ήταν ο γραφειοκράτης που χανόταν στα χαρτιά του. Ήταν ο αυτοδιοικητικός των λύσεων. Ασφαλώς θυμόμαστε όλοι την ξεκάθαρη θέση που πήρε για την διάνοιξη της περιφερειακής οδού, πηγαίνοντας κόντρα σε στελέχη με άκαμπτες απόψεις και σε ανεύθυνους οικο-λογούντες, ενώ εκείνος οραματιζόταν τη διάνοιξη προκειμένου η πόλη να αποφύγει την κυκλοφοριακή ασφυξία.

Ο Θωμάς έφυγε νωρίς.

Η Ανανεωτική Αριστερά έχασε ένα ανερχόμενο στέλεχος με αστραφτερό μυαλό, ξεκάθαρες πλατειές απόψεις, μα όχι σκόρπιες ούτε κούφιες. Οι απόψεις του είχαν αφετηρία και πατούσαν γερά στους «Στόχους του Έθνους». Άλλωστε ο Θωμάς ήταν μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ Εσωτερικού και συνέβαλε στην επεξεργασία του κειμένου των Θέσεων.

Ο Θωμάς ήταν λαογεννημένος.

Ο ανοιχτός του χαρακτήρας, τα εφόδια που πήρε από το πέρασμα του στις φυλακές και η ενεργή αντιδικτατορική συμμετοχή του τον βοήθησαν να διευρύνει τις δυνατότητες του, ν’ ανοίγει ρωγμές, πόρτες, να δημιουργεί γνωριμίες, φιλίες και συμμαχίες. Να λέει ΑΝΤΙΟ στις περιχαρακώσεις και στις σκουριές της τότε αριστεράς. Γρήγορα ο κόσμος τον αναγνώρισε ως τον αριστερό, τον κομμουνιστή που χαμογελά!

Ναι, ο Θωμάς ήταν ο αγωνιστής που και στα δύσκολα χαμογελούσε. Χαμογελούσε και έβριζε.

Μέσα στη φυλακή τον αγαπούσαμε όλοι ασχέτως ιδιαίτερης πολιτικής ένταξης. Είχε το χάρισμα να ενώνει! Ποτέ μα ποτέ στα δύσκολα χρόνια της διάσπασης δε χάλασε φιλία. Αντίθετα αποτελούσε συνδετικό κρίκο για τις μεταξύ μας σχέσεις.

Όταν μετά την καταδίκη τους έφεραν στο Επταπύργιο, το κλίμα μέσα στην ακτίνα των πολιτικών κρατουμένων άλλαξε ραγδαία. Ακούγαμε φωνές, βρισιές, συμπεριφορές πρωτόγνωρες για την μέχρι τότε επιβαλλόμενη συμπεριφορά μεταξύ μας και απέναντι στη Διοίκηση της Φυλακής.

Όταν ο Θωμάς και  ο Λάκης Προγκίδης εμφανίστηκαν φορώντας τα σορτσάκια τους, τότε εμείς οι παλαιοημερολογίτες της ΕΔΑ,  των Λαμπράκηδων τρίβαμε τα μάτια μας. Τέτοια «ξετσιπωσιά» δεν ήταν μπορετό να την δεχτούμε μιας και ανέτρεπε τον καθωσπρεπισμό μας.

Κι όταν αργότερα ο Θωμάς σαν υποψήφιος βουλευτής ερχόταν σε συναντήσεις σε σπίτια των Δυτικών Συνοικιών για να μιλήσει φορώντας τις σαγιονάρες του, στην αρχή οι παρευρισκόμενοι τον έβλεπαν καχύποπτα. Όταν κοσμούσε τη συζήτηση με καμιά βρισιά, ξυνογελούσαν άβολα, μα στο τέλος έφευγαν με αγκαλιές και χειραψίες καθώς και με την επιθυμία να τον ξαναδούν.

Ο Θωμάς ήταν μια ανοιχτή αγκαλιά!  Χωρούσαμε όλοι.

Αδάμ Δράγας

μέλος της Διοίκησης του Συνδέσμου Φυλακισθέντων –

Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974