Η ημέρα που ΔΕΝ έκλεισαν οι τράπεζες και τα ΑΤΜ

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Δεν το κρύβω, επηρεάστηκα κι εγώ ο δόλιος με τα όσα μας βομβάρδιζαν μέρες τώρα οι διάφοροι ειδήμονες εξωτερικού και εσωτερικού ότι «θα είναι κλειστές οι τράπεζες από Δευτέρα», «δεν θα βγάζουν χρήματα τα ΑΤΜ», «έρχεται Αρμαγεδώνας», «έφτασε η χρεοκοπία και η καταστροφή», «πλησίασε το capital control» και άλλα συναφή. 

Και καθώς είδα ότι σήμερα είναι Δευτέρα, αποφάσισα να πάω στην τράπεζα της περιοχής μου, μήπως και προλάβω να αποσύρω τα καμιά εξηνταριά ευρώ που είχαν απομείνει στον καταθετικό μου λογαριασμό. Δυστυχώς, μερικές μέρες τώρα έχω χάσει την κάρτα αναλήψεων, κι έτσι ξεκίνησα έχοντας στην τσέπη το βιβλιάριο καταθέσεων.

Με έλουσε κρύος ιδρώτας όταν φτάνοντας μπροστά στην είσοδο, διαπίστωσα ότι τα ρολά ήταν κατεβασμένα. Βέβαια, όπως είδα από τα πλαϊνά τζάμια, στο εσωτερικό της κινούνταν μερικοί υπάλληλοι, αλλά η πόρτα ήταν κλειστή και δεν έλεγε να ανοίξει όσες προσπάθειες κι αν κατέβαλα. «Πω, πω, επιβεβαιώνονται αυτά που έγραφαν διάφορες εφημερίδες του εξωτερικού και τα επικαλούνταν εδώ στο εσωτερικό κάποιοι Αντώνηδες, κάποιοι Σταυράκηδες, κάποιοι Μπουμπούκοι», σκέφτηκα.

Αποφάσισα να το διακινδυνεύσω και να πάω στις άλλες τρεις κοντινές σε απόσταση τράπεζες. «Θα πληρώσω έστω προμήθεια, αρκεί να βγάλω μερικά ψιλά να έχω», έλεγα μέσα μου κατά τη διαδρομή. Όμως κι εκεί, με περίμενε η ίδια απογοήτευση. Κλειστές οι πόρτες της πρώτης τράπεζας, μανταλωμένες της δεύτερης, σφαλισμένες και της τρίτης. «Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι όσων θέλουν να “μένουμε Ευρώπη”. Ήρθε η καταστροφή», άρχισα να μουρμουρίζω και να σιχτιρίζω τον εαυτό μου που δεν κινήθηκα νωρίτερα για να αποσύρω αυτές τις μικρές μου καταθέσεις.

Πήρα λοιπόν το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι με βαθειά μελαγχολία για το τι πρόκειται να απογίνουμε ως χώρα και ως άτομα με τις κλειστές τράπεζες και την εθνική καταστροφή επί θύραις. Καθώς όμως περνούσα από το υποκατάστημα της τράπεζας που αρχικά είχα επισκεφθεί, είδα ένα άτομο να στέκεται μπροστά στο ΑΤΜ και να βάζει στην ειδική υποδοχή την κάρτα του. «Α, τον βλάκα, τζάμπα θα χάσει χρόνο. Δεν έμαθε ότι σήμερα οι τράπεζες είναι κλειστές;», ήταν το πρώτο που σκέφθηκα. Πλησίασα όμως από περιέργεια για να δω τις αντιδράσεις του.

Παραδέχομαι ότι έμεινα αποσβολωμένος, όταν σε λίγο, μετά από μερικές κινήσεις που έκανε προηγουμένως, τον είδα να μετράει τα χαρτονομίσματα που του είχε βγάλει το μηχάνημα.

-«Μα καλά, δίνει χρήματα το ΑΤΜ»; Πήρα το θάρρος και τον ρώτησα

-«Και γιατί να μην δίνει»; Μου απάντησε χαμογελώντας.

-«Δεν είπαν ότι σήμερα θα είναι κλειστές οι τράπεζες και δεν θα έχουν χρήματα τα ΑΤΜ»; Ξαναρώτησα.

-«Μπούρδες φίλε μου, μπούρδες και υπερβολές. Οι τράπεζες δουλεύουν κανονικά και δεν τρέχει τίποτα απολύτως».

-«Κι όμως εγώ προσπάθησα προηγουμένως να μπω μέσα, αλλά η πόρτα ήταν κλειστή» του παρατήρησα.

-«Μήπως κύριέ μου δεν προσέξατε την ώρα;», μου πέταξε κοφτά και απομακρύνθηκε από το ρημάδι το μηχάνημα.

Κοίταξα το ρολόϊ και έμεινα όπως η γυναίκα του μακαρίτη του Λωτ. Ήταν όντως η ώρα περασμένες τρεις το απόγευμα και φυσικά οι τράπεζες είχαν κλείσει κανονικά, όπως γίνεται κάθε μεσημέρι εργάσιμης ημέρας εδώ και πολλές δεκαετίες από τότε που υπάρχει τραπεζικό σύστημα….