Πέθανε ο Κώστας Βίρβος, απώλεια για το ελληνικό τραγούδι

Τι έλεγε για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση

Μεγάλη απώλεια για την ελληνική μουσική ο θάνατος ενός από τους μεγαλύτερους λαϊκούς δημιουργούς, του στιχουργού και συνθέτη Κώστα Βίρβου, αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, που πέθανε χτες σε ηλικία 89 ετών.

Ο Κώστας Βίρβος γεννήθηκε το 1926 στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Ήταν πτυχιούχος του Παντείου Πανεπιστημίου και από πολύ νωρίς ασχολήθηκε ως στιχουργός με το λαϊκό τραγούδι, χώρο στον οποίο διακρίθηκε από το 1950.

Συνεργάστηκε με τους περισσότερους από τους κορυφαίους συνθέτες και ερμηνευτές του ελληνικού τραγουδιού, μεταξύ αυτών ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Γιάννης Μαρκόπουλος και άλλοι.

Έχει γράψει πάνω από 2.000 τραγούδια, πολλά από τα οποία έχουν χαρακτηριστεί κλασικά αφού είναι χιλιοτραγουδισμένα και αγαπημένα, όπως: «Της γερακίνας γιος», «Το κουρασμένο βήμα σου», «Λίγα Ψίχουλα αγάπης», «Μακριά μου να φύγεις».

Το πρώτο του τραγούδι που κυκλοφόρησε με το όνομά του ήταν το «Να το βρεις από άλλη» (1948), σε μουσική Απόστολου Καλδάρα με ερμηνευτές τη Σούλα Καλφοπούλου και τον Μάρκο Βαμβακάρη.

Από τότε ακολούθησαν μεγάλες στιγμές: «Το καράβι», «Μια παλιά ιστορία», «Σου ‘χω έτοιμη συγγνώμη», «Γεννήθηκα για να πονώ», «Εγνατίας 406»,  «Ο μεμέτης», «Ζαΐρα, «Θα κάνω ντου βρε πονηρή», «Ρίξε μια ζαριά καλή», «Νυχτερίδες κι αράχνες», «Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια», «Θα κάνω ντου βρε πονηρή, «Πάρε τα χνάρια μου», «Στις φάμπρικες της Γερμανίας».

Δημιούργησε και τους ολοκληρωμένους κύκλους τραγουδιών, μεταξύ άλλων: «Καταχνιά» σε μουσική Χρήστου Λεοντή, «Θεσσαλικός κύκλος » σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου, «Θάλασσα, πικροθάλασσα» σε μουσική Μίμη Πλέσσα, «Α-Ω» σε μουσική Γρηγόρη Μπιθικώτση.

Για την Εθνική Αντίσταση

Ο Κώστας Βίρβος σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις που έδωσε τον περασμένο Μάϊο και αναρτήθηκε στο TVX, αναφέρθηκε στη δράση του στην κατοχή.

«Ήμουνα στην ΕΠΟΝ και μετά ήμουν και στον ΕΛΑΣ με τον Βελουχιώτη και με όλους τούς τότε επικεφαλείς. Μέρα νύχτα ήμουν εν εγρηγόρσει.

Έχω περάσει πολλά. Στην ηλικία μου ειδικά, που πολλοί άνθρωποι δεν ασχολούνταν με πολιτική, εγώ ήμουν ριγμένος μέσα. Και τους γνώρισα όλους αυτούς τούς τότε επαναστάτες. Εθνικούς επαναστάτες, με ψυχή και με μυαλό.

Εγώ βγήκα στα βουνά 16 χρονών. Ήμουν ένας μικρός συν-επαναστάτης. Ο μικρότερος, ίσως. Και με σέρναν από δω, με σέρναν από κει. Πήγαινα παντού. Όλοι μας όσοι είχαμε μέσα ψυχή, καρδιά και πρόοδο, είχαμε εισχωρήσει στην ΕΠΟΝ και στον ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ που είχαμε και όπλο».

Στην ίδια συνέντευξη, ο Κώστας Βίρβος περιέγραψε και μία σύλληψή του, το Μάρτιο του 1944 από τους κατακτητές:

«Το ίδιο βράδυ με έριξαν στο απομονωτήριο. Εκεί ήταν κι ένας άλλος. Πονούσα σε όλο μου το κορμί. Ήμουν δεμένος στο κεφάλι σαν χότζας. Έχω ένα σημάδι εδώ στο κεφάλι από βούρδουλα που κατέληγε σε σφαιρίδιο. Μέσα εκεί υπήρχε ένα κούτσουρο. Του είπα «Σε παρακαλώ να ξαπλώσεις στο κούτσουρο κι εγώ πάνω στο σώμα σου». Έτσι έγινε. Σηκωνόμασταν την νύχτα να ξεμουδιάσουμε. Δεν κράτησε πολύ. Δυο μερόνυχτα. Αυτό είναι το αναπαυτικότερο κρεβάτι που κοιμήθηκα ποτέ. Απ’ αυτό εμπνεύστηκα το «ούτε στρώμα να πλαγιάσω, ούτε φως για να διαβάσω» που γράφω στη «Γερακίνα». Στη φυλακή άρχισα να γράφω την «Καταχνιά» σαν ποίηση».